Over ons

Lang vòòr we de omgeving goed leerden kennen en zelfs eigenaars werden – voor zover je van een stukje aarde ‘eigenaar’ kunt zijn – had Tony’s vriend en spiritueel leraar Pierre Withaegels de plek gevonden en gekocht. Hij gaf er zomers les in ‘zelfkennis’ zonder daarbij een school, systeem of stempel te volgen. Tony ging erheen en kon op het terrein zijn gang gaan.
Op een dag zat hij aan het water van de Thines de vluchten van de libellen te bekijken en werd overvallen door een stem. Hij had wel vaker stemmen tegen hem horen spreken, maar deze was uitgesproken duidelijk en koppig: hij bevond zich op de plek waar hij ooit zou wonen. Hij kon negeren of tegenspreken wat hij wilde, de stem had geen enkele boodschap aan zijn verbazing of verzet. Hij had geen idee wat hij met dit bericht aan moest en vond zichzelf te stom en onhandig om te verwachten dat hij in staat zou zijn hier een leefbare omgeving te creëren. Bovendien zag hij niet in waaraan hij het ooit zou verdienen om op zo’n wondermooie magische plek te mogen wonen. Eigenlijk vergat hij de stem. De herinnering dook onder.
Elf jaar later werd hij samen met Pauline eigenaar van de plek via een reeks toevalligheden die té toevallig waren om ze niet als voorbeschikking te zien.

Tony Koole

Tony’s leven was in vroeger jaren gevuld met kijken, met het oog, met het maken van film. Vijfentwintig jaar lang werkte hij – o.a. via zijn bedrijf Kalahari Filmprodukties BV – als regisseur en producent van met name documentaire films. Dit stelde hem in de gelegenheid om veel te reizen en andere culturen te ontmoeten die hem raakten. Zo maakten bv. de laatste overblijvers van de “primitieve” Bushmen in Afrika en schrijver en ontdekkingsreiziger Laurens van der Post grote indruk op hem.
Ondanks het feit dat zijn films succesvol waren, op televisie kwamen en prijzen behaalden, bleef onder de oppervlakte een onbenoembare rusteloosheid zijn leven bepalen. Achteraf gezien bleek die alles te maken te hebben met zijn sjamanen-natuur, die hij zelf nog niet herkende en erkende. Maar bevriend meester Pierre had hem allang herkend en hij gaf hem belangrijke lessen over en voor het leven. Daarnaast bestudeerde hij, al even lang als hij films maakte, intensief het werk van Carlos Castaneda.

De grote omslag in zijn leven kwam na 1999 toen hij samen met Pauline en hun zoon Misha een jaar in de watermolen ging wonen, die toen eerder nog een ruïne dan een huis was. Daar kwam hij thuis, in de woeste natuur.

In 2001 bezocht hij op uitnodiging een conferentie van sjamanen in de Verenigde Staten en deed de schokkende ontdekking dat hij zich tussen hen volledig thuis voelde en er gezien werd wie hij wezenlijk was. De Mexicaanse Toltec-meester Tlakaelel en de Lakota-chief Leonard Crow Dog deelden een definitieve klap uit, waarna de poorten voor het bereizen van de andere werkelijkheid zich definitief voor hem openden. Gek genoeg stopten op dat moment ook de onverklaarbare zware koortsaanvallen die hem vanaf zijn vroege jeugd regelmatig hadden lastig gevallen.

In 2004 trekt hij zich terug uit de wereld en begint een periode van eenzaamheid op de plek die we nu Esprit de la Montagne noemen. Hij geeft zich over aan de seizoenen, pakt veel zwaar werk aan op de terrassen en begint te bouwen. Nu leert hij pas echt ervaren hoe hij met de natuur verbonden is. Dat betekent ook angst onder ogen zien. Hij beseft dat het leven één groot mysterie is en dat hij dat nooit zal kunnen doorgronden, hoe intens hij dat ook zal proberen.

Vanaf dat moment woont hij permanent aan de oever van de Thines, in de vanzelfsprekende dagelijkse verbinding tussen het praktische, aardse werk en het spirituele.

Vandaag ervaart Tony de wereld eerder met zijn oren dan met het oog. Klank is zijn referentie en hij is gericht op resonantie, trilling en energie. Hij is meer en meer muziek gaan maken en beschouwt zijn stem als een instrument om de wereld tegemoet te treden. Langs draden van geluid zijn we met alles en elkaar verbonden. Zijn terrein is de improvisatie.

In zijn eerste jaren dat hij in de molen woonde, zong en speelde hij diverse instrumenten in de groep Topaz. Nu geeft hij soms met gelegenheidsformaties concerten die een sjamanistisch karakter hebben. Hij geeft workshops met als doel het “bevrijden en ontwikkelen” van de stem, maar werkt ook individueel met mensen en geeft healings. Hij ziet het als zijn taak de inspiratie uit de Toltec-traditie en haar technieken te delen.

Pauline Mol

Pauline werkte in het verleden lang en intens in het (jeugd-)theater als schrijfster, als dramaturge en ook als artistiek leider van het professionele theatergezelschap Artemis te Den Bosch. Haar (toneel)werk wordt nog regelmatig gespeeld, zowel in Nederland en Vlaanderen als daarbuiten. Verschillende van haar teksten zijn uitgegeven in diverse bundels en in diverse talen.
Titels als ‘Dag Monster’ en ‘Ifigeneia Koningskind’ worden als klassiekers in het genre beschouwd. Andere teksten zoals ‘Het laatste kind’ en ‘Bizon & Zn’ ontvingen literaire prijzen. Wie geïnteresseerd is, kan hier haar bibliografie vinden.

Na haar vertrek bij Theater Artemis bleek een leven mogelijk zonder theater en zonder schrijven. Dat was weliswaar een woestijn en haar zo dierbare sterke geest bleek een ontembare slingeraap, maar het was ook een leven.
Ze zocht de ontmoeting met het (Tibetaans) boeddhisme en liet zich inspireren door Zen. Het schrijven verdween en kwam terug om zich te vernieuwen en een doelgerichtheid naar buiten toe los te laten omwille van een rauwere, meer meditatieve benadering. Daarbij begon ze les te geven en anderen te begeleiden bij hun schrijfproces. De activiteit van het schrijven werd belangrijker dan het resultaat.

Al schrijvend kunnen we een weg vinden om onze breekbare relatie tussen onszelf en de wereld beter te leren kennen en te raken. Het helpt om bewustzijn te ontwikkelen, om energie en helderheid te krijgen. Schrijven verbindt. Het is een enorme troost in eenzaamheid. En hoewel een woord de wereld niet veranderen kan, pas op, want hij kan dat wel degelijk. Pauline worstelt met deze paradox, maar ze houdt ervan…
Uiteindelijk hoopt ze uit domheid wijsheid te creëren. Uit die van zichzelf, die van anderen, die van het geheel.

Sinds een aantal jaren woont ze tussen mei en november in Frankrijk, terwijl ze in de winter in het oude centrum van Amsterdam woont, te midden van de uitdagingen die de dolgedraaide wereld stelt. Op beide plekken schrijft en doceert ze.

Op haar blog http://paulinemol.blogspot.com/ kun je een indruk krijgen van ons leven en dat van andere mensen en dieren in la Boissière.

Samen

Tenslotte worden wij ook geïnspireerd door elkaar. We voelen ons uitgesproken met elkaar verweven en verwant, al zijn we verschrikkelijk verschillend. We stimuleren elkaar daardoor diepgaand in onze ontwikkeling. Al zo’n 25 jaar lang dagen we elkaar steeds opnieuw uit om nieuwe manieren van samenleven te vinden, die voorbijgaan aan de klassieke liefdesrelatie of het klassieke leven na een scheiding. Beide, de relatie en de scheiding, hebben we doorlopen. Het begrip ‘familie’ is er alleen maar mooier, nieuwer en ruimer van geworden.
Dit heeft ons tot een ongewoon maar onverbrekelijk paar mensen gemaakt. Menigmaal hebben we anderen hierdoor geïnspireerd, of toch minstens geprikkeld in nieuwsgierigheid en verwondering.